اشعار

فــقـیــر بــذل نــگــاه تـو یــا ولـی الله            اسـیـر زلـف ســیــاه تــو یــا ولـی الله

بـه انـتــظــار پــنــاه تـو یــا ولــی الله            نـشـسـتـه بـر سـر راه تـو یـا ولی الله

تویی کریم کریمان و ذوالکـرم هستی

تو سـرپـنـاه من و خـانـواده‌ام هـسـتی

حـدیث فـضل تو اذکـار هرشب شیعه            همیـشـه نـام قـشـنـگ تو بر لب شیعه

تـویی رئـیـس بـلاعـزل مذهـب شیعه            الا امـیـر و عـلـمـدار مـکـتب شیـعـه!

به لطف کرسی درس تو جعفری شده‌ام

من از دعای شما بوده حـیدری شده‌ام

تو عشق هر دل بی تاب عاشقی مولا            اصول دیـنـی و قـرآن نـاطـقـی مـولا

و مــاورای تــمــام حــقـایــقـی مــولا            تویی که پـیـر و مـراد نـوابـغـی مولا

دو دست خالی من هم دخیل احسان‌ت

سرم فـدای تو و "جـابـر بن حـیان"ت

خوشابه حال دلی که فقط اسیر تو شد            اسیر و سائل و مسکین و مستجیر تو شد

خوشا به حال کسی که "ابوبصیر" تو شد            میان آن همه، شاگردِ سربه زیر تو شد

هر آن که سوی تو آمد اداره‌اش کردی

کسی که زائرتان شد "زُراره" اش کردی

شـشـم سـتـارۀ دنـبــالــه‌دار زهـرایـی            شـشـم مـربـی فـقـه و اصول دنـیـایـی

دلـیـل خـلق زمـین بلکه آسـمـان‌هـایی            تو که مـقـرّب محـبـوب حـق تعـالایی

فقط نه جانِ جهان و جهانِ جان هستی

هـماره مـرجع تـقـلـید شیـعـیان هستی

بـیا و پـای دلـم را به خـانـه‌ات وا کن            "حضور می‌طلبم سینه را مصفا کن"

ز شوق، دیـدۀ من را شـبـیه دریـا کن            تـنـور خـانـۀ خود را سپـس مهـیا کن

حلال مهـر شما قـطـره قـطـرۀ خـونم

خـلیل نار تو هستم، ز نسل "هارونم"

همیشه عطر حضورت در این حوالی هست            و با روایت تو عشق و شور و حالی هست

سحر، حسینیه، جایت همیشه خالی هست            به یاد روضۀ تو در دلم مـلالی هست

برای زائـر خـود سـایـبـان نداری که

کنار تربت خود روضه‌خوان نداری که

شبی که خانه‌ات آقا پُر از خطر شده بود            شبی که قلب حزینت پُر از شرر شده بود

شبی که مادر مظلومه نوحه‌گر شده بود            شبی که دشمنت از بام حمله‌ور شده بود

تو رو به قـبله و گـرم خـدا خدا بودی

مـیـان نـافـلـه‌ات غـرق ربــنــا بـودی

به زیر سایۀ شعله اگر که مویت سوخت            به یاد گونۀ سرخی دوباره رویت سوخت

به جبر، فرصتِ کوتاهِ گفتگویت سوخت            شبـیه تـشـنه‌لبِ کربلا گـلویت سوخت

سر بـرهـنه، بـدون عـصا کجا رفتی؟

به دسـت بـسـته ولیِّ خدا کجا رفـتی؟

چه کـرده با دلت آقـا جـفای پی‌در پی            شـکـنجـه و تـبـعـات بـلای پـی‌در پی

تـمـسخـر هـمه و نـاسـزای پـی‌در پی            هجوم درد و غم و غصه‌های پی‌در پی

ز خـون کـنـج لـبت یـاد باغ لالـه کـنم

دوباره یاد زمین خوردن سه ساله کنم

سه ساله گـفـتـم و نـام رقـیـه‌جـان آمد            سه ساله گفتم و لکنت بر این زبان آمد

همین‌که حضرت زهرا به روضه‌مان آمد            صدای نالۀ جانسوز روضه‌خوان آمد:

فـراق شـاپـرکـی را ســراغ دارم کـه

دو گوش دخـترکی را سراغ دارم که

آتش فتنه چه داغی سرِ داغت می‌ریخت!            سر زده از در و دیوار به باغت می‌ریخت

خانه‌ات بی‌خبر از اشک زلالت می‌سوخت            چه بگویم! دلِ همسایه به حالت می‌سوخت

پشت مرکب، چه غریبانه کشاندند تو را            پــا بـرهـنـه سـرِ بـازار دوانـدنـد تـو را

پشت مـرکـب، رمـقِ انـدکِ پـایت افـتاد            سـرشـنـاس هـمـۀ شهـر! عـبـایت افـتـاد

ارثی از مرثیه‌اش بُردی و گـفتی: مادر            وسط کوچه زمین خوردی و گفتی: مادر

هیچ کس بغض تو را، مونس و غم‌خوار نشد            کـربـلا، کـارِ خـدا بـود که تکـرار نـشد

حُرمت مویِ سپید تو شکسته‌ست، قبول            تو یداللهی و دستان تو بسـته‌ست، قبول

باز هم شکر! به عمامۀ تو دست نخورد            حرف غارت نشد و جامۀ تو دست نخورد

زخـمی نـیـزۀ هر بی‌سـر و پـایی نشدی            بی‌کـفـن مــانـدۀ گــودال بـلایـی نـشـدی

باز هم شکر! به خلخال، نگین باقی ماند            اهل بیت حَـرمت پـرده‌نـشـین باقی ماند

با دلی سوخـته از غـصـه لبـالـب نشدند            دخـتــرانـت مـلأِعــام مـعــذّب نــشـدنـد

بر دور کـمـر شـال بهم ریخته دارد            انـدام کـهـنـسـال بـهـم ریـخـتـه دارد

آتش نکشانید بر این خانه که این مرد            از فـاطـمـیـه حـال بـهـم ریخته دارد

مانند عـلی رد طناب‌ست به دسـتـش            در بـنـد، پـر و بـال بهم ریخته دارد

آرام برو؛ پشت سرت از نفـس افتاد            آقـا قـد چـون دالِ بـهـم ریـخـته دارد

حالا سر پیری به روی خاک نشسته            پـیـراهـنِ پـامـالِ بـهـم ریـخـتـه دارد

مثل همـۀ عـمـر فقـط گریه و زاری            بر روضۀ گـودالِ بهم ریـخـتـه دارد

از غربتت، چشمان ما را اختیاری نیست            بر روی قبرِ خاکی‌ات، سنگِ مزاری نیست

کـاشـانـه‌ام آبـاد بـاشد، قـبـر تو خاکی؟!            جانم به قربانت مرا دیگر قراری نیست

با این همه شاگرد، ماندم از چه در کوچه            در شام فتنه، عاشقی و جان نثاری نیست

اشـرار یثـرب، نـاسـزا و هـیزم و آتـش            این رسم، رسم بردنِ پرهیزکاری نیست

در هست، آتش هست، اما میخِ بر دَر نه            ضرب لگد نه، هول دادن نه، فشاری نیست

غصه نخور، این دود می‌خوابد، خدا را شکر            پشتِ دَر این خـانه یـار بـارداری نیست

روی سفیدت از چه رو این‌قدر گشته سرخ؟            برخیز ما را طاقت این داغِ کاری نیست

افتاده‌ای بر خاک کوچه، بهتر از صحراست            حداقل در معبرت، تیـزیِ خاری نیست

خاکی شده پیـشانی‌ات اما به رخـسارت            از ضربِ سنگی تیز، خونِ تازه جاری نیست

عـمـامـه‌ات افــتـاده از روی سـرت امـا            دورت برای غارتت، داد و هواری نیست

روی زمین آرام و راحت حمدِ حق را گو            بالاسرت، در انتظارت نیزه‌داری نیست

دیـنِ خـدا را عـده‌ای در دام می‌بـردنـد            تحریفِ خود را در دِلِ اسلام می‌بردند

با دیدنِ ریشِ سفـیدش دشمنان ای‌کاش            حـداقــل او را کــمــی آرام مـی‌بـردنـد

امامۀ صـدق خـدا روی تنـش باز است            شاید شـهـید عـشق را احـرام می‌بردند

وقتی رئیس مذهب شیعـه‌ست یعنی که            پخـته‌ترین را جـاهـلانی خـام می‌بردند

داغی که افتاده به قلب شیعیان این‌ست            تـطهـیـر را با گـفـتن دشـنـام می‌بـردند

وقتی که فکر حاکمان شهر مسموم‌ست            یعنی‌که مذهب را سوی اعدام می‌بردند

با حـبّـه‌ای انـگـور زهـرآلـود عـالـم را            آنان به سمت غـربت فـرجـام می‌بردند

به تعلیم بشر مولای مکتب هر زمان برخاست            به تائیدش خدا فرمود برپا پس جهان برخاست

شگفت‌انگیز توحید مفضل شعله‌ور می‌شد            که وقت خواندنش دود از سر افلاکیان برخاست

میان شیعیان با او حکومت فتنه می‌انداخت            تقیه نشر پیدا کرد و فتنه از میان برخاست

و مفتاح الحقیقه قفل‌های بسته را وا کرد            و مصباح الشریعه نور شد تا آسمان برخاست

چنان مور و ملخ عرفان کاذب رخنه در دین کرد            که صادق با لوای حق به جنگ غالیان برخاست

کسی که کربلا را در قیام علم او آموخت            در این مکتب همیشه سربلند از امتحان برخاست

زُراره؛ حمیری؛ جابر؛ امینی؛ مجلسی؛ طوسی            تبار دوستان در اصل از این دودمان برخاست

غبار قبر حیدر را نخستین بار او بوسید            پس از آن بوسه، در شهر نجف آن آستان برخاست

چو هارون در تنور امتحانش می‌توان افتاد            ولی از سفره مهرش چگونه می‌توان برخاست

پسر یک بار دیگر ارث غربت برد از مادر            دوباره در مدینه آتشی از آشیان برخاست

میان کـوچه یاد غـربت جدش عـلی افتاد            بمیرم من که از جانش نوای الامان برخاست

دل اولاد او خون شد که او در کاخ حمرا رفت            همینجا بود که آه از نهاد روضه‌خوان برخاست

گمانم روضۀ شیخ الائـمه این سخن باشد            کجا در مجلس منصور چوب خیزران برخاست

امان از مجلس شام و امان از خاطرات تلخ            که طفلی بر زمین افتاد هرجا ساربان برخاست

ای بقیعت ملجأ و مأوای أهل اشک و آه            می‌کشد در مـاتم تو از درونش آه؛ مـاه

نه چراغی نه کسی نه خادمی نه گریه‌کن            نه مزاری، نه ضریحی، نه حریم و بارگاه

شصت وأندی سال از عمر شریفت می‌گذشت            تا که بردند عاقبت روزی تو را در قتلگاه

پا برهنه، دست بسته، نه عبا بر دوش، آه            من فـدای غـربـتت ای بی‌پـنـاهِ بی‌گـنـاه

زهر انگوری که منصور از جفا آماده کرد            باعث آن شد که رفت از شانه‌های دین پناه

گاه از سوز عطش می‌گفت در دل یا حسین            هـیزم آوردند؛ یـاد مـادرش می‌کرد گاه

ای مدینه باز هم در کوچه‌های خسته‌ات            مردی از ایل و تبار پاک‌ها گم کرد راه

آنچه از فعل و رضا در اشک‌های خالق است            گریه‌های حضرت شیرین فضائل صادق است

ما را به غیر عشق خودت مبتلا مکن            جز خود دل مـرا به کـسی آشـنا مکن

دیـن خـدا ولایـت و عـشـق شـمـا بُـوَد            ما را به غـیـر دین خـدا مـبـتـلا مکـن

بـا دوری از مـسـیـر ولا و مـحـبـتـت            ما را اسـیـر غـصه و درد و بلا مکن

دین را تو گفته‌ای که به جز حُب و بغض نیست            دل را اسیر خود کن و از دین جدا مکن

درب سـرای خود بـگـشا بر دل هـمـه            ما را اسیـر و دربه در کـوچه‌ها مکن

فرموده‌ای که شرط شفـاعت بُوَد نماز            ما را به لحظه‌های شفـاعت رها مکن

مرغِ دل مرا که هوایش زیارت است            جـز راهـیِ مـدیـنـه و کـربـبـلا مـکـن

ای نور چشم فاطمه، جان نذر غربتت

ایـمان و دین من چه بُوَد جز محـبـتت

عشقت مرام و دین من و مذهب من است            دلدادگی به و مهر و غمت مکتب من است

ذکر حـدیث ناب تو شـرح کـتـاب حق            قـرآن ناطقی، سخنت مذهب من است

یـادت بـهـارِ قـلـب خـزان دیـده‌ام بُـوَد            نام خوش تو نغمۀ روز و شب من است

مظلومی و غریبی‌ات ای پور مصطفی            داغ دلِ شکسته و تاب و تب من است

هر نیمۀ شب به واسطۀ هر دعای من            ذکـرت میان زمزمـۀ یا رب من است

فخـرم بـوَد به اهل زمـین و به آسمان            چون نوکریِ تو همه جا منصب من است

زهـرا بـرایم از سرِ لطـفـش دعـا کـند            تا نوحـه‌های مـاتم تو بر لب من است

گر غـوطـه در بلا و خـطر بارها کنم

هرگـز نمی‌شود که تو را من رها کنم

قرآن بخوان که موسم وحی دگر رسید            قرآن بخوان که لحظۀ سخت سفر رسید

قرآن بخوان که تو خود وحیِ مجسمی            روح کـتاب حـق که برای بـشر رسید

قـرآن تویی و معـنی ایـمان تویی فقط            اما چرا ز کـیـنه به جانت شرر رسید

ایمان به روح و معنی قـرآن نداشـتـند            آنان که زهرشان به میانِ جگـر رسید

یک عمر اگر که محنت و غم دیده‌ای دگر            زهـر آمد و به شام فراقت سحر رسید

بس‌که غریب و بی‌کسی ای وارث علی            پهـلو شکـسته مادر بشکـسته پر رسید

آن که ز مـاتـم تو گـریبان دریده است            موسی‌بن جعفر است و بر او این خبر رسید

هـنگـام رفـتـن و شـب پـروازت آمـده

بــالا ســر تــو مــادرِ هــم‌رازت آمـده

از غـربت علی به وجودت نشـانه بود            سوز غـریب بی‌کسی‌ات بی‌کرانه بود

آتش گـرفـتـه بـار دگر درب خـانـه‌ای            تکرار صحنه‌ای که ز غربت نشانه بود

مـانـند مـادرت شده کـاشـانـه‌ات چرا؟            با چه گـناهی آتش دشـمن به خانه بود

یادی ز خـیمه‌ها و ز غـارت نموده‌ای            بس‌که هجـوم دشمن دون وحشیانه بود

یا رب امام دیگری از خانه شد برون            در کوچه‌ها کـشاندن تو ظـالـمـانه بود

آمـادۀ سـفـر شـده بـودی به سـوی یار            زهری که شد نصیب تنت یک بهانه بود

بال و پرت گشودی و راحت شدی ز غم

از آن همه جـفـا و از این کـینه و ستم

ای آخـرین سـفـارش تـو بـر نـمـاز ما            ای قـبـله‌گـاه و کـعـبـۀ راز و نـیـاز ما

با آن سفارشت که عجب عاشقانه بود            تـنهـا به خـاک کـربـبلا شـد نـمـاز مـا

مظلومی‌ات همیشه به جان‌ها شرر زند            داغـت شـده تـمـامی سـوز و گـداز ما

گفتی حسین و خود ز غمش ناله‌ها زدی            دیـوان عـشـق او بـگـشودی و راز ما

فیض خدا به واسطه‌ات می‌شود نصیب            تـنهـا به سـوی تو شده دسـت نـیـاز ما

دل تا به ابد به مذهب عشقت سپرده‌ایم            آه اِی امــام عـشـقِ دلِ ســرفــراز مـا

مهـمانـمـان نـمـا به بـهـشت بقـیع خود            ای قـامـتت به بـاغ جـنان سروِ ناز ما

خشتی ز خاک تربت ما خوش به پا شود

بر روی قـبـر تو حـرمـی تا بـنـا شود

آتـش انـداخـتـه انـگـار ز پـا تا به سـرم           بس‌که زد طعنه به من، سوخت تمام جگرم

روح، زندانی این جسم نحیفم شده است           مانده در این قفسِ تنگ، فقط بال و پرم

کارم افتاده به دست دو سه تا گزمۀ مست           زیر این بـار بـلا راست نـمی‌شد کـمرم

می‌کـشیـدند مرا در وسـط کـوچه شـبی           می‌زدم بر رخ خـود لطـمه به یاد پـدرم

سیلی و آتش و میخ و در و دیوار و لگد           رد شد آن صحـنۀ تاریک ز پیش نظرم

آه از سـیـنـۀ تـنـگـی کـه بـرایـم مــانـده           وای از روضـۀ مـادر که شده دردسرم

گرچه یک عمر دلم از غم او می‌سوزد           بـی‌پـر و بـالـم و درگـیر عـذابـی دگـرم

هیچ روزی نـشـده تـلـخ‌تر از عـاشـورا           می دهد رنج، غـم یـار ز شب تا سحـرم

طاقتم رفت که می‌گفت کسی در گودال           سرش اینجاست، ببر حمله دگر سوی حرم

گوشواره، گلِ سر، معـجـر و مثل اینها           شده تصویر پُر از خونِ دو چشمان ترم

چقـدر بی‌سر و پا دور حـرم سرگـردان           چـقـدر درد که آمد هـمـگی دور و بـرم

جان من بر لـبـم آمـد، نـفـسم می‌سـوزد           آه افـتـاده در این لحـظـه کـجـاها گـذرم

من که کبوتر دلم، همیشه در هوای توست            همچو نسیم قدسیان،عازم آن سرای توست
دو چشم جان به سوی تو، کعبۀ کعبه کوی تو            قبـلۀ قلب خسته‌ام، تربت دلربای توست

بقـیع اگر چه خلوت از، همهـمۀ آدمیان            پر از حضور عرشیان، به قبر باصفای توست
خیل ملک صف به صف از، بارگه‌ات کند عبور            که بارگاه خاکی‌ات، بهشت آشنای توست
هدیه هر فرشته بر، جمع ملائک به جنان            ذره‌ای از خاک بقیع، به عطر جان فزای توست
زائر قـبـر اطـهـرت، زیـارت خـدا کـند            که وجه بی‌بدیل تو،جلوه‌ای از خدای توست
مرا اگر که دعـوتی، بهر زیـارتت کنی            جان دهم از شوق وصال، که این هم از عطای توست
ای‌که رئیس مذهبی، به مکتب خدای عشق            بقای دین احمدی، به لطف گفته‌های توست
جـلـوۀ رب ازلـی، وارث غـربت عـلی            معـنی دین نبـوی، تـلالـو ولای تـوست
به سن پیری ز پی، مرکب دشمنت روان            به کاخ آن که به لبش، طعنه و ناسزای توست
شرح نمی‌توان نمود، داغ تو را که گوئیا            هر چه غریبی و غم است،جمع شده برای توست
رخت سیه به تن کند، مادر قد خمیده‌ات            اوکه همیشه گریه کن، به مجلس عزای توست

باید غـزل سـرتـاسـرش آتـش بگـیرد            شاعـر بـسـوزد دفـتـرش آتش بگـیرد

از داغ پی‌درپـی سزاوار است شیـعه            با گـریـه مـژگـان تـرش آتش بگـیرد

وقتی کبوتر در قـفـس محـبوس باشد            ای وای اگر بال و پـرش آتش بگیرد

وقتی زنی پشت در خـانـه‌ست هرگز            خـانـه نـبـایـسـتـی درش آتـش بگـیرد

سخت است پیش چشم مردی که به نیزه‌ست            دار و نـدار خـواهـرش آتـش بـگـیرد

گیرم به غـارت رفت گردنبند طـفـلی            دیگر چرا پس معجرش آتش بگیرد؟

فـرزند ابراهـیـم در آتش بـعـیـد است            یک تـار از مـوی سرش آتش بگیرد

مرد خـراسـانی! ببـیـن هـارون مکّی            حـاشـا که یکـدم بـاورش آتش بگـیرد

تا پـنـج تن یـار حـقـیـقـی نـیـست باید            شیـعـه نـگـاهِ بر درش آتـش بـگـیـرد

آسمان در سجده افتاد است پیش پای تو           عـرش آرام است زیر سـایۀ طـوبای تو
بادها را مسخ کرده عطر جان افزای تو           ماه، فانوسی برای شب نـشـیـنی‌های تو

تو تـجـلّی اصـولی، تو بـنـای مـنـطـقـی
تـو امـام راسـتـیـنـی، تـو امـام صـادقـی
از قـنوت صبحگاهت تا دعایی می‌رسد           مستـمند تو به یک نان و نوایی می‌رسد
پای درس‌ت روح آدم تا رهایی می‌رسد           جابرِ حیّان در این مکتب به جایی می‌رسد
طایر عـلـم لـدُنّی جـلد بـامِ صـادق است
شیعه هرچه دارد از قالَ الامام صادق است
خط ابروی تو سرمشق شب هر فاضل است           خواندن املای گیسوی سیاهت مشکل است
کسب علم از غیر باغ دانشت بی‌حاصل است           طفل ابجدخوانِ دَرسَت هم فقیه کامل است
نور علم‌ت را به ژرفای جهان تابانده‌اند
بعد از آن مردم تو را شیخ الائمه خوانده‌اند
حال عاشق نیمه‌شب با چشم بارانی خوش است           پس سحر لطفی کنی من را بگریانی، خوش است
یک نظر تنها، به سمتم، سربگردانی خوش است           در تنور عشق من را هم بسوزانی،خوش است
خواب شیرینی به چشم خیسِ فرهادم بده
مثل "هارون" راه و رسم عاشقی یادم بده
می‌چـکـد عـطـر خـدا از اَلـسّلام آخرت           شش قدم می‌خواست تا معراج، چشمان ترت
جبرئیل افـتاد وقـتی باز شد بـال و پرت           بندگی‌ات شیعـه را انداخـت یـاد مادرت
اشک را مانند مـادر می‌کـنی آب وضو
آنقدر، مولای من، زهراخِصالی که نگو
فصل کوچ عاشقی دل را پرستو می‌کنم           شالِ ممسوسِ به اشک روضه را بو می‌کنم
دست چشمم را کـنار قـبر تو رو می‌کنم           بارگاه خـاکی‌ات را آب و جـارو می‌کنم
کاش در خاک بقـیع تو حرم می‌ساخـتیم
چارتا گنبد در آنجا دسته کم می‌ساخـتیم
بارها گفتی که اشک روضه‌ها مشکل‌گشاست           دردمندان گریه بر هر در بی‌درمان دواست
خـتم منبـرهایت آغـاز گـریز کـربلاست           قـاتلِ جان تو آقا روضۀ طشت طلاست
اشک‌های گریه‌کن‌ها را شمارش کرده‌ای
گریه بر جدِّ غریبت را سفارش کرده‌ای
آه از آن شب که کوچه باز بوی غم گرفت           آسمان قلبش شکست و بارشی نم‌نم گرفت
روضه خوان"دیوار"شد "در" پا به پایش دم گرفت           دخترت از ترس دامان تو را محکم گرفت
نیمه شب بال و پر پروانه را آتش زدند
پیـش چـشم دخـتر تو خانه را آتش زدند
بین این کوچه تو را در نیمۀ شب می‌کشند           بی عمامه بی عبا در پشت مرکب می‌کشند
تا گذر از جمعیت می‌شد لبالب می‌کشند           ذهنِ ما را سمت شام و داغ زینب می‌کشند
سوخت در بین گذر بال و پر پـروانه‌ها
عمه جانت سنگ خورد از پشت بام خانه‌ها

دم آخـر بـه بـرم زود بـیـا مـادر جـان            تا کنم سفـره دل پیـش تو وا مادرجان
هـمه اعـضای تـنـم مـثل تنت آب شده            بین بـسـتر بنـگـر حـال مـرا مادرجان

سوخت چون خانۀ تو خانه و کاشانه من            می‌زدم در وسـط شعله صدا مادرجان

سـوخـتن ارثـیـۀ مـادری مـاسـت ولـی            صورت حور کجا شعله کجا مادرجان

نه فقط آن شب و آن صحنه، خدا می‌داند            روضه خوان تو شدم در همه جا مادرجان
یاد کردم ز کتک خوردن تو، تا گفـتند            می‌زدند پیـرزنی را ز جـفـا مادرجان
گـفته بودم به همه مـادر ما را کـشـتند            قنفذ و ضرب غلافش به خدا مادر جان
گفته بودم به همه بعد پیـیـمبر شده بود            کار تو گریه به هر صبح و مسا مادرجان
گفته بودم به همه رکن تو را بشکستند            با همان ضرب در و ضربه پا مادرجان
گفته بودم به سرت پارچه‌ای می‌بستی            بعد از آن واقعه کـوچه چرا مادرجان
گـفته بودم به همه ناحـلة الجـسم شدی            شبهی ماند فقـط از تو به جا مادرجان
گفته بودم به همه مادر ما غش می‌کرد            دم به دم بود چنین حال شما مادر جان
گفته بودم که شکست و به روی خاک افتاد            گـوشـوار تو ز سیـلـی جفا مـادر جان
گفته بودم که از آن هیزم نیم سوخته، هست            نزد ما، تا برسد مـهـدی ما مـادر جان

باز ما را چشمه‌ای از اشک جاری داده‌اند           روز و شب خاصیت ابر بهاری داده‌اند

سینه شد کانون آه و دیده شد دریای اشک           آب و آتش باز با هم دست یاری داده‌اند

در غروب صبح صادق، ماه پنهان کرد روی           شب‌نـشـیـنان فـلک را بی‌قراری داده‌اند

بر زمین سیل بلا جاری نشد، یا قدسیان           آسمان را در عزایش بردباری داده‌اند؟

کعبه هم، در هجر اسماعیلِ زهرا، ندبه کرد           زین سبب او را ردای سوگواری داده‌اند

شد شهید آخر، مسیحایی که از انفاس او           دانش و دین را قوام و استواری داده‌اند

پـیـروان مـذهـب این آفـتـاب عـشـق را           معـرفت آموخـتـند و رستگـاری داده‌اند

شد پریشان، خاطرِ صدیقۀ زهرا که دید           از نمک مرهم برای زخم کاری داده‌اند

دل بدین گلشن چه می‌بندی پس از تاراج گل؟           این چـمن را آب از بی‌اعـتباری داده‌اند

سرمه کن خاک بقیعش را که در آن آستان           عرشیان را رتبۀ خدمت‌گـزاری داده‌اند

شب که تاریک است آنجا، پرتو مهتاب را           در گـذرگـاه نـسـیـم آئـیـنـه‌داری داده‌اند

گر چراغ لاله‌ای روی مزار او نسوخت           لاله‌ها پایان به این چشم‌انتظاری داده‌اند

آب شد شمع وجودش پشت دیوار بقـیع           هر که را پروانۀ شب‌زنـده‌داری داده‌اند

تا محـبـان را فراخواند به پـابـوس امام           اشک‌های مـا به دل، امیـدواری داده‌اند

دوباره کینه‌ها انداخت آتش در دلِ کوچه           به پا شد داغ سنگینی دوباره داخلِ کوچه

مصیبت دیده و بگذار در حال خودش باشد           دلِ من هم گـرفته باز هم مثـل دلِ کوچه

همان دود و همان شعله! فقط با این تفاوت که           دو دست پیرمردی بسته شد در منزلِ کوچه

اگر بردند با پای برهـنه عـلتش این بود           که در تاریخ باشد ردّ حقّ و باطلِ کوچه

رئیس مذهب شیعه در آن اوجِ بـلا حتی           نظرها داشت با لطف و کرَم بر سائلِ کوچه

میان گریه‌ها می‌گفت: وا أمّاه…یا زهرا           همین ذکر پیاپی گـفـتنش شد قاتلِ کوچه

عبایش رفت زیر سمّ مرکب گفت یا جدّاه           به جز گودال، مقتل شد پس از این شاملِ کوچه!

ای رتبه‌ات فراتر از ادراک و از عقول            آئـیـنۀ بصیـرت چشمت جـهـان شـمول
حـلـم تو بی‌نـهـایت و عـلـم تو لایـزول            یا کـاشف الحـقـایق و یا جامع الاصول

کوچک‌تـرم از آنکه بخواهم بـخوانمت
یـا بـرتـریـن سـرودۀ عــالــم بـدانـمـت

عـلم اصول و عـلم قرائت ازآن توست            تفـسیر و فـقـه پلـه‌ای از نردبان توست
عـلـم نـجوم در رصد کهکـشان توست            راز عـلـوم کل جهـان بر زبـان توست

شیخ الائـمـه هـستی و دریای بی‌کـران
ای بـاقـرالـعـلـوم‌تـرین صــادق جـهـان

مـردان سـرزمـین تو عـاشـق نبـوده‌اند            در باب عـشـق با تـو مـوافـق نبـوده‌اند
چون آشـنـا به کُـنـه حـقـایـق نـبـوده‌انـد            در پیـشـگـاه درس تو صادق نـبـوده‌اند

تو در عـلـوم عـقـلی و نـقـلی سرآمدی
تـا روز حــشـر صـادق آل مـحــمــدی

حکـام جـور خـلـوتـتـان را به هم زدند            گردونـۀ زمـین و زمان را به هم زدند
سرچشمه‌های اشک روان را به هم زدند            با کـشتن تو نظم جهـان را به هم زدند

ای جـای پـای غـربت تو در دل بـقـیع
هرکس که گشت دور تو گردید مستطیع

بخدا سخـت‌ترین لحظۀ عـمرم این بود           که شبـیـه دل زینب جگـرم خونین بود

دستِ بسته، دلِ شب، در پیِ استر، گریان           چون اسیریِ حرم، خاطره‌ای غمگین بود

یاد غـم‌هـای رقـیه، جـگـرم را سوزاند           و همین روضه برای دل من تسکین بود

وسـط شـعـلـۀ آتـش، نـفـسـم بـنــد آمــد           وای بر قاتل زهـرا، به لبـم نفـرین بود

ناصبی بود و به مادر، بد و بیرا می‌گفت           بد دهن بود و فقط بر لب او توهین بود

ریـسمان بـسـته چو مولام، کشیدند مرا           این جفا از خلفا، یک عمل ننـگـین بود

بـا وجـودی‌ که اهـانت به نـهـایت دیـدم           باز هم تلخ ترینَـش، به نظر شیرین بود

هیچ‌کس زیر سُـم اسب تنـم را نـفـِشرد           یاد گـودال ولی سیـنـۀ من سنـگـین بود

نیزه و خنجر و شمـشیر و سنانم نزدند           کِی چو جدم، تنم از خون سرم رنگین بود

اهـل بـیـتـم کـه گـرفـتـار اراذل نـشـدند           عمه افـسوس، اسیر سپـهی بی دین بود

وای از دغـدغـۀ عـمَّـتِـیَ الـمـضـروبـه           چشمِ شامی چقدَر سوی حرم بدبین بود

غم گرفته است حسـیـنـیه زهرایت را            شعـله کـوبـید درِ جـنّـت الاعـلایت را

بشکـند پاش الهی چه کسی نیـمۀ شب            بُـرده آرامـش فـردوسِ مـصـلایـت را

حال که دست تو را خواست زمانه بسته            تو فـقـط آه بـکـش غـربت بـابـایت را

این زمین خوردنت ارثی ست ز مادر آقا؟            یا گـرفـتـه‌ست دویـدن، رمـق پایت را

همه دادند در این کوچه بهم دست به دست            تـا مهـیـا بـکـنـی روضـۀ فـردایـت را

شکـرلله نـدیـدنـد در ایـن بـزم شـراب            خـیـزران خـوردن دنـدان ثنـایـایت را

وقت تدفین کـفنی داشتی و جمع نکرد            با حصیری پسرت تک‌تکِ اعضایت را

اندوه و غم به چشم ترت سخت می‌گرفت           یک عمر غصه بر جگرت سخت می‌گرفت
از روضـه‌هـای خـانـۀ مـادر دل شـمـا           در کوچه موقع گذرت سخت می‌گرفت

از روی در به خـانۀ امـن تو ریخـتـنـد           دشمن شـبانـه آنقـدرت سخت می‌گرفت
حـتی امـان نـداد که نـعـلـیـن پـا کـنـیـد           آن بی‌حیا که دور و برت سخت می‌گرفت
پای برهـنه در پی مرکـب به کـوچه‌ها           با ریسمان به بال و پرت سخت می‌گرفت
بـر تـخـت بـود و اذن نـشـسـتن نـداد آه           بر پای خسته و کمرت سخت می‌گرفت
لـبریـز خـشـم بر سـرتـان داد می‌کـشید           تیغ برهنه‌اش به سرت سخت می‌گرفت
این روزها که پیـرتـر و پیـرتـر شـدید           با زهر کینه بر جگرت سخت می‌گرفت
بعد از گذشت اینهمه سال از غریبی‌ات           خاک بقیعِ غم، به برت سخت می‌گرفت
آقـا سـؤال؟ رفـتی و در مـاتـمت کـسی           با تـازیـانه بر پـسرت سخت می‌گرفت

نـبـودم تا نـمـایم اسـتـماع مـنـبـر او را           ولی با قالَ صادق درک کردم محضر اورا

حدیثش هر کسی بشنفت قطعاً کِی تواند گفت؟           ننوشید است قدر جرعه‌ای از ساغر او را

نمازش اول وقت است هرآنکس به گوش جان           شنید از واعـظ هیئت کـلام آخـر او را

قسم بر دین پیغمبر که جا دارد خدا محشر           اگر یکجا ببخشد شیعـیان جعـفـر او را

اگر از عشق سرمستیم زیر دِین او هستیم           که از او گریه کن گشتیم جدّ اطهر او را

زمان از انِّ لِقتلِ الحسینش اشک می‌ریزد           بنازم مکتب درس حسینی پرور او را

فلک ای داد ای بیداد با چه شرح باید داد           مصیباتی که آوردند مردم بر سر او را

مگر نه عین قرآن بود و شیخ اهل ایمان بود           چرا از زهر سوزاندند جسم لاغر اورا

یقیناً رو به اللهش شکایت می‌برد آهش           ز هیزم‌ها که سوزاندند دیوار و در او را

ز بسکه آه دلکش داشت مفضل نیز پرسش داشت           پس از آتش زدن تا دید چشمان تر او را

گلستان گشت آتش بر پسر اما سوال اینجاست           همین آتش چرا سوزاند جسم مادر اورا؟

سر او بی‌عمامه بود در وقت هجوم اما           نبرّیدند شکر حق به تیغ کین سر او را

تنش را گر چه آزردند کِی از بعد او بردند           لباس دست باف مادر و انگـشتر او را

نوامیسش نهان بودند یعنی در امان بودند           کجا بردند با رخت اسیری خواهر او را

تمام عمر می‌بارید و چشمش پُر زِ انجم بود           که زینب در میان چشم‌های هیز مردم بود